'Zonder filter?'

’Be yourself first’en ’Let nobody tell you what to do in life’. Het zijn voorbeelden van quotes die je gebruikt. Het zijn weerspiegelingen van het conflict in je leven, normen en waarden. Of toch vooral een zoektocht naar je eigen identiteit?

Blanco en leeg. De eerste pagina van het dagboek dat je wil schrijven.

Als ik je voor het eerst ontmoet op de open afdeling van de kliniek in Lelystad, kan ik bijna niet geloven dat je hier moet zijn. Een tot in de puntjes verzorgde jonge vrouw, die zichzelf goed kan verwoorden en lijkt te weten wat ze wil in haar leven.

Al gauw komt naar voren dat je een traumatische ervaring hebt meegemaakt waardoor je elke dag pijn voelt, emotionele pijn. Het bedrukkende gevoel wat overheerst en de ruimte om verder te gaan blokkeert. Hoe kan ik nog van mezelf houden? Het is een vraag dit je niet kan beantwoorden. Niet nu. Het is nog te vers. Frustratie en boosheid voeren de boventoon.

Het vertrouwen in anderen is beschadigd en niemand mag dichtbij komen.

De buitenkant is in orde, de binnenkant is kapot.

Wie zal mij repareren?

De psychiater? Mijn vrienden? Een goeie baan of opleiding? Meer likes?

Je voelt je alleen en onbegrepen, maar gedraagt je populair. In de groep heb je een grote mond, je wilt bewijzen dat je wel sterk bent! Een filter waar niemand doorheen komt.

Wat hij heeft gedaan met jou, laat je niet nog een keer gebeuren.

Trauma

Een traumatische ervaring kan komen door het verliezen van een dierbare, een ongeluk, misbruik, ziekte en nog veel meer. Het kan je beklemmen en blokkeren. Angst, schaamte, verdriet en pijn. De ervaring is te heftig om zo even een plek te geven. Trauma kan worden behandeld op verschillende manieren, waarvan EMDR de meest bekende is.

Dagboek

In gesprek mag ik dichterbij komen, maar als het spannend wordt duw je mij weer weg. De angst om gekwetst te worden is nog altijd aanwezig. Je vertelt mij over een dagboek dat je schrijft, het verhaal zoals jij het hebt beleefd. Rauw en zonder filter. Je grenzen werden overschreden en je voelde je machteloos. Je vertelt dat niemand in je omgeving het begrijpt en je liever niet meer wilt leven. Even later spreek je over toekomstplannen en het volgen van een opleiding.

Het is duidelijk dat je nog niet weet welke weg je moet bewandelen.

En dat is ook goed, want voor niemand is de toekomst klip en klaar. Ik geef je terug dat je de tijd mag nemen om dit te verwerken. Het is een onderdeel van je leven en niet op te lossen met 1 therapiesessie. Nare ervaringen vormen wie je bent. Ze doen zeer en ze zijn moeilijk, maar maken je ook sterker.

Je kijkt even op van je tekening en vraagt mij wat ik ervan vindt. Een stukje kunst met een mooi verhaal. Maar het is nog niet af.

Zonder filter zeg je: ‘Toch een nieuw hoofdstuk voor mijn dagboek.'