Een positieve testuitslag

‘Uw test-uitslag is positief, meneer,’ vertel ik aan de patiënt die in zijn tijdelijke kamer op de COA zit te wachten. ‘Dat is in dit geval niet zo goed. Het betekent dat u corona heeft.’

Waar hij bij de afname van de test nog gezellig aan het kletsen was, kijkt meneer mij nu verschrikt aan. ‘Betekent dat dat ik dood ga?’ vraagt de patiënt met een schorre stem.

Angst door een positieve test

Het coronavirus is natuurlijk veel in het nieuws. De cijfers van doden worden dagelijks gemeld en er zijn steeds meer verhalen van mensen die maar moeizaam herstellen. Niet gek dat patiënten die positief worden getest vaak angst ervaren.

Als verpleegkundige probeer ik er op die momenten voor de patiënt te zijn, de angst niet te negeren. Ik ga dan ook actief het gesprek aan als ik merk dat een patiënt daar behoefte aan heeft.

‘Nee, ik ga er niet vanuit dat u dood gaat,’ reageer ik sussend op de patiënt. ‘Wij houden u goed in de gaten en blijven controles doen. En als u achteruit gaat, dan roepen we direct de arts.’

Hectisch werk, een saai verblijf

Patiënten met een positieve testuitslag moeten minimaal 14 dagen op de COA blijven. Om met ontslag te mogen, moet iemand de laatste 48 uur klachtenvrij zijn.

Hoeveel patiënten op de afdeling verblijven is wisselend. Vaak zijn er meerdere patiënten, maar het kan ook gebeuren dat iemand er alleen zit. Ook is het wisselend hoe ziek de patiënten zijn. Waar de één nergens last van heeft, voelt een ander zich heel ziek. Als verpleegkundige op de COA ben ik heel alert of de patiënt niet achteruit gaat.

Waar het werk op de COA dus heel afwisselend is, is een opname op de COA voor de patiënt vaak juist saai. De hectiek van de verschillende opnames krijgen zij vaak niet mee. Voor hen betekent het vooral een nieuwe omgeving, waar geen bezoek mag komen en maar weinig te doen is.

Humor en aanwezigheid

14 dagen klinkt niet veel. Toch leer ik in die tijd de patiënten al kennen. Met mijn humor en door veel op de afdeling aanwezig te zijn, bouw ik een band met ze op. Al snel leer ik dat meneer houdt van gezelligheid en altijd in is voor een praatje.

‘En, over welke dieren heeft u gedroomd en hoopt u te spotten vandaag?’ vraag ik als hij ’s ochtends de woonkamer in loopt. De rust en bosrijke omgeving doen hem goed. Hele dagen brengt hij door in de tuin. Met een verrekijker speurt hij de boomtoppen af, op zoek naar mooie vogels.

Een goede sfeer op de afdeling

Op de COA mogen patiënten geen bezoek ontvangen. Terwijl de behoefte aan vertrouwde personen zeker hier ontzettend groot is. Als team doen we daarom ons best om te zorgen voor een goede sfeer op de afdeling. Er is een woonkamer met tv en ‘s avonds eten de patiënten vaak samen. Ook spelen we regelmatig spelletjes of luisteren we naar muziek. En zelfs op klassieke muziek kunnen we dansen! Hoewel dat in de beschermende kleding die ik als verpleegkundige moet dragen nog behoorlijk benauwd is.

Want ondertussen loopt het verplegend personeel als marsmannetje over de afdeling: compleet met overal, handschoenen, een bril en mondmaskers. Een beetje onpersoonlijk misschien, maar gelukkig beïnvloedt het de band die ik met patiënten opbouw niet. In mijn beschermende uniform ben ik immers nog gewoon dezelfde verpleegkundige als in mijn eigen kleding. Dezelfde humor en dezelfde oprechtheid in de relatie die ik opbouw met de patiënten. 

Met ontslag

Na 2,5 week mag meneer met ontslag, terug naar zijn eigen afdeling. Ik zie hem ’s ochtends door de tuindeur naar binnen komen. Dikke jas aan, verrekijker om zijn nek. ‘Nog mooie vogels gespot?’ vraag ik. Met glimmende ogen vertelt hij over zijn ochtend in de tuin.

‘Vandaag is de dag,' zeg ik. 'Om 12 uur komt GGZ vervoer en mag u met ontslag. Ik ga u missen!’

Meneer haalt zijn schouders op en knikt. ‘Het is hier zo mooi en rustig,’ zegt hij dan. ‘Ik zou eigenlijk liever hier blijven.’