Samenwerken met diverse ketenpartners
Als verpleegkundige in een gebiedsteam onderhoud je contact met veel instanties om de cliënt heen. De huisarts, locaties voor beschermd wonen, de gemeente.
‘Bij patiënt Marcel ging ik in gesprek met zijn ouders,’ vertelt Nine. ‘We probeerden een zorgplan op te stellen. Maar Marcel wilde niks met GGz Centraal te maken hebben. Zonder een verplichting kon ik niet veel voor hem doen. In die tijd verwaarloosde hij zichzelf. Hij valt kilo’s af en spendeert zijn dagen jagend op vliegjes die niet bestaan. De politie plukt hem ’s nachts meerdere keren van de straat en de buurt klaagde over overlast.’
‘Van al die incidenten bouwde ik een dossier op, zodat we een machtiging voor verplichte zorg konden aanvragen.’ De gemeente keurde de aanvraag goed en Nine regelde een opname. ‘Ik keek of er een bed vrij was in de kliniek, plande een moment met de politie en ambulance. Zo’n verplichte opname is een grote stap. Je haalt iemand uit zijn veilige, persoonlijke omgeving. Maar tegelijk zie je dat het niet goed gaat. Met hem niet, zijn ouders en zijn omgeving.’
Een team dat meekijkt
‘Als je merkt dat een cliënt achteruit gaat, kun je zo veel facetten inzetten om te zorgen dat het beter gaat of herstel te bieden,’ vertelt Nine. ‘Daar heb ik veel eigen verantwoordelijkheid in. Als verpleegkundige in een gebiedsteam kan ik afstemmen met de medebehandelaar en regiebehandelaar wat ik denk dat nodig is. We komen samen tot passende vervolgstappen.’
‘Soms zijn er ook patiënten waarvan ik wil dat het team meekijkt. Bijvoorbeeld als de symptomen toenemen of ik een vrije dag heb. Die bespreek ik ’s ochtends tijdens de teamvergadering via het digibord. Zo zorgen we dat onze zorg echt passend is bij de situatie van de patiënt.’